Ain’t got no-I got live van Nina Simone | Column Plaatje Praatje aflevering 8

Net als Matthijs van Nieuwkerk en Rob Kemps word ook ik al op jonge leeftijd gegrepen door de magie van de Franse hoofdstad Parijs. Op m’n zeventiende, om precies te zijn. We schrijven 1971. Voor alle vierdeklassers van de RSG Meppel staat de jaarlijkse buitenlandse schoolreis op het programma. Om en om zijn Londen en Parijs het reisdoel en ik heb de mazzel dat de Lichtstad dit keer aan de beurt is. Vroeg in de ochtend stappen we in de bussen die op het Zuideinde klaar staan. Hoewel Londen natuurlijk veel meer het Mekka van de popmuziek is en Franse chansons mij gestolen kunnen worden, trekt Parijs vanwege het imago van vrijheid-blijheid en revolutie. Immers, daar is het in 1789 allemaal begonnen en in 1968 wordt de stad het episch centrum van het jongerenprotest. Aangezien dat laatste enorm tot de verbeelding spreekt, is Parijs voor mij “the place to be”, om het maar eens in goed Frans te zeggen.

We worden niet teleurgesteld. Natuurlijk moeten we ons aan de schoolse regels houden, bewaakt door een aantal strenge begeleidende docenten. Wat niet altijd leuk is, maar achteraf volkomen begrijpelijk met zo’n grote groep losgeslagen pubers. En, voilà, het verplichte bezoek aan het Louvre is ook niet iets waar we ons op verheugen. Maar in de vrije uurtjes die we zo nu en dan krijgen is het genieten geblazen. De Eifeltoren natuurlijk, de Notre Dame, Les Champs-Elysées, alleen al de namen zijn magisch voor ons. We zitten op pleinen en terrassen, proeven de sfeer van de brasseries, omarmen de (vermeende) Joie de Vivre van de Fransen en reizen voor het eerst ondergronds met de metro: in één woord Formidable ! Met een paar klasgenoten bezoeken we een voetbalwedstrijd in het beroemde Stade de Colombes en slenteren we over de Place Pigalle om daar een glimp op te vangen van de op straat werkende dames en van de Moulin Rouge. Ohlala…….

Maar het hoogtepunt moet nog komen: de musical Hair in het Theatre de la Porte. In het Frans vertaald en gezongen uiteraard, want we zijn niet voor niets op een educatieve excursie. Musicals waren en zijn nog steeds niet mijn ding, maar daar gaat het dit keer helemaal niet om. Hair (uit 1967) staat symbool voor de hippie generatie, de vrijheid, de vrede en meer van die sixties idealen.

Maar waar het ons jongens écht om te doen is: het vrouwelijk bloot op het toneel! Dat er ondertussen ook nog geweldige liedjes voorbijkomen is bijzaak. Aquarius, Good morning starshine, Let the sunshine in , het titelnummer: het blijken later allemaal liedjes met eeuwigheidswaarde te zijn. Wereldhits, evergreens. Toch steekt één nummer er wat mij betreft nog steeds bovenuit: Ain’t got no , in 1968 op de plaat gezet door Nina Simone onder de titel Ain’t got no-I got live . Wat een dynamiek, wat een power en wat een levenslust spreekt daaruit. Geen toeval dat deze song ieder jaar weer (en ook nog behoorlijk hoog) in de Top 2000 staat.

De Parijs Reis in 1971 zorgt ervoor dat ik levenslang verliefd word op de stad. Tientallen keren kom ik er later terug en ook dit jaar ga ik er zeker naar toe. Heb nu al zin om weer te gaan.

Ain’t got no, I got life van Nina Simone (1968)

Landelijk: 733 in de Top 2000 editie 2021

Regionaal: 1023 in de Top 2000 editie 2021

Reageren? Dat kan op plaatjepraatje@mediahuisnoord.nl