„Er vinden in het complex nog wel de nodige verhuizingen plaats, maar in ons rijtje valt dat wel mee. Ik kende de woningen, omdat ik weleens bij een man daar op de hoek kwam. Toen er sprake van was dat wij hier ook zouden komen wonen, gaf hij aan dat hij waarschijnlijk een schutting zou laten zetten. Zo gaan we hier met elkaar om. Een beetje ouwehoeren kan geen kwaad.”

Grietje heeft het over het rijtje woningen op de onderste verdieping van het woningcomplex aan de Looierij. Hoewel het adres van Grietje (70) en haar man Johan (82) aan de Looierij is gelegen, zitten ze met hun terras pal aan de Stoombootkade. Evenals de hele rij buren. Dit deel van de Stoombootkade is de veelgebruikte doorgaande weg voor fietsers, wandelaars en jongeren op brommers en scooters vanaf de ring van de binnenstad richting Koedijkslanden en vice versa.

„Het gaat hier de hele dag door. Soms zijn we achter elkaar bezig met groeten. We kunnen wel een bandje ‘hallo’ en ‘hoi’ opzetten. Veel mensen blijven ook even staan voor een praatje. Kun je je voorstellen hoe dat afgelopen weekeinde was met het Grachtenfestival. Man, man, wat was het druk. Maar wel supergezellig. Nee, deze aanloop hadden we in de Jozef Israëlsstraat niet.”

Verhuizen

Anderhalf jaar nu, wonen Johan en Grietje in hartje Meppel. Na 42 jaar Koedijkslanden had Grietje al een paar keer haar oog laten vallen op het fraaie adres aan de Looierij. „Ik zag al een tijdje ‘te huur’ staan. M’n schoonzoon zei dat ik gewoon de makelaar moest bellen en net moest doen alsof ik gek was. Dat heb ik gedaan. Ik heb gezegd dat wij wel belangstelling hadden om de woning te kopen. Een paar dagen later belde m’n schoonzoon om te vertellen dat het huis op Funda stond. We hebben direct contact opgenomen met de makelaar. Vrijdag hebben we gekeken, maandag hebben we een bod uitgebracht en dinsdag hadden we hem. Met de verkoop van onze eigen woning ging het nog gekker. Om 12.00 uur kwam hij te koop en om 17.00 uur was hij verkocht. Onvoorstelbaar, zo snel als dat ging. Ja, en dan moet je verhuizen… Ongelofelijk wat je in 42 jaar kunt verzamelen!”

De dag van de verhuizing in februari vorig jaar zullen ze niet snel meer vergeten. „Op zaterdag zijn we verhuisd en de volgende morgen toen we hier wakker werden, lag er een pak sneeuw”, vertelt Johan. „Een paar dagen later stonden er allemaal kinderen op de grachten te schaatsen. Dat maakte het hier direct extra leuk.”

Meppelers voelen ze zich bijna wel, maar zijn ze van oorsprong zeker niet. Johan bracht zijn jeugdjaren door op de boerderij in Zuidwolde, Grietjes wieg stond in Odoorn, nabij Emmen. Ze troffen elkaar op een dansclub voor alleenstaanden, tijdens een avond in Assen. Hun eerste woonplaats samen was Schoonoord, vervolgens verhuisden ze naar Meppel. „We hebben eerst een tijdje achter het spoor gewoond”, doelt Grietje op de Tulpenstraat in de woonwijk Ezinge. „Maar we wilden groter, een huis met een garage. De Jozef Israëlsstraat was perfect. Onze drie kinderen konden in de Koedijkslanden naar school. Twee wonen nog in Meppel, één in Zuidlaren. Mijn dochter woont zelfs in de Wilhelminastraat, hier vlakbij. Mensen denken dat we de deur bij elkaar platlopen, maar dat is helemaal niet zo.”

Scootmobiel

Het echtpaar Van de Belt heeft jaren hard gewerkt. Daarbij is bij beiden veel van hun fysiek gevraagd. Grietje tilde jarenlang de bananen- en sinaasappeldozen bij groente- en fruitgroothandel Ter Wal in Meppel en Johan liet zijn spierballen zien bij de zuivelfabriek in Zuidwolde, Rijwielfabriek Union in Nieuwleusen en vleesverwerkingsbedrijf Murris in Meppel. Johan: „We hebben allebei behoorlijk last van de rug. Ik heb meer dan twintig jaar bij Murris gewerkt. Net toen ik in de ziektewet zat, kregen ze een elektrische pompwagen, dat zul je altijd zien.”

Binnenkort hoopt Johan gebruik te kunnen maken van een scootmobiel zodat hij ondanks z’n zware longklachten nog op pad kan. Eén ding is zeker; van hun terrasje langs de Stoombootkade zullen ze niet snel weg te slaan zijn. Grietje: „Het enige nadeel is mensen die hun hond uitlaten en niet opruimen, daar moet de gemeente echt iets aan doen. In plaats van langs de waterkant, lopen ze vlak voor ons raam langs. Maar afgezien daarvan, hebben we werkelijk over niets te klagen hier. Iedereen zegt: Wat hebben jullie toch een mooi plekje. Dan zeg ik: Ja, een gratis terras! En inderdaad kan ik niet ontkennen dat het een hartstikke mooi plekkie is!”