'Het nieuwe ziekenhuis is een aanwinst voor de regio' | Meppelerdiep

Het nieuwe ziekenhuis wordt in maart in gebruik genomen. Dat wordt een van de hoogtepunten van dit nieuwe jaar. Het is het eerste volledig elektrische ziekenhuis in ons land. Er wordt hard gewerkt aan de inrichting en de aanleg van de royale parkeerterreinen. Het nieuwe fiets- en voetpad aan de Reggersweg gaat langs het ziekenhuis en over de Reest. Het is op een uitstekend moment gereed gekomen. Wandelaars en fietsers maken er druk gebruik van. Deze passanten zien de prachtige architectuur van het ziekenhuis, dat als een handschoen past in het Reestdal. Over een paar maanden al is de bedrijvigheid van patiënten, personeel en bezoekers goed zichtbaar.

Het nieuwe ziekenhuis heeft een oppervlakte van 17.690 m2. Er zijn 833 heipalen gebruikt met een totale lengte van 7,3 kilometer, 6100 m3 beton, circa 30.000 m2 aan binnenwanden en er zijn 1150 deuren geplaatst. Dit alles voor 61 spreek- en onderzoekkamers, 33 behandelspreekkamers in de polikliniek, 4 operatiekamers, 20 bedden voor de dagverpleging, 10 bedden ‘special care’, 12 dialyseplekken en 90 bedden in de kliniek.

Warm hart

Lidy Hartemink, de vorige directeur van het Diaconessenhuis en nu werkzaam als directeur van Zorggroep Almere, heeft nog steeds een warm hart voor Meppel en het ziekenhuis. Dankzij het samengaan met Isala Zwolle werd de nieuwbouw mogelijk. Als zelfstandig ziekenhuis had het Diaconessenhuis nieuwbouw nooit financieel voor elkaar gekregen.

Aan de fusie, zoals de overname officieel werd genoemd, ging een aantal ingrijpende maatregelen vooraf. De sluiting van de kraamafdeling was daarvan de meest spraakmakende. Verpleegkundigen kwamen in actie. Kinderartsen verzetten zich luidkeels, omdat de sluiting van de kraamafdeling ook grote gevolgen zou hebben voor de kinderafdeling.

In die periode probeerde Lidy Hartemink de critici te overtuigen van de logica en het grote belang van de gevolgde strategie. Ze is nog steeds blij „dat we de moedige stap zeven jaar geleden hebben gezet. Met de fusie-handtekening was ook de belofte gemaakt voor het nieuwe ziekenhuis. Wat zal Meppel er blij mee zijn”, laat ze weten. En Meppel is blij.

Herinneringen

In het afgelopen jaar hebben we met enige regelmaat herinneringen van oud-medewerkers en artsen aan het Diaconessenhuis geplaatst. Ook op de site van Isala staan terugblikken. Onder meer van voormalig huisarts in de Wijk Baucke Jongebreur (79), nu woonachtig in Deventer.

Na het voltooien van de huisartsenopleiding in Utrecht wilde Jongebreur zich graag verder bekwamen in de geneeskunde. In 1972 werd hij aangenomen als de allereerste algemeen assistent in het Diaconessenhuis. Hij leerde er de fijne kneepjes van het doktersvak. Hij werd op zijn eerste dag enthousiast ontvangen en rondgeleid door het Diaconessenhuis. „De sfeer in dit kleine plattelandsziekenhuis was gemoedelijk. Ik voelde me er meteen thuis.”

Ruimte

Als algemeen assistent verleende hij eerste hulp en liep hij mee met de internisten, chirurgen en gynaecologen. Jongebreur kreeg alle ruimte om zijn assistentschap vorm te geven. Zo maakte én beoordeelde hij röntgenfoto’s en verfijnde hij zijn chirurgische vaardigheden. „Alle aspecten van de geneeskunde kwamen aan bod.” In 1974 begon hij als huisarts in een duo-praktijk in de Wijk. Hij ontdekte al snel dat het Diaconessenhuis een ideale leerschool was geweest.

Baucke Jongebreur ging in 2005 met pensioen. Hij bleef nog lang organisatorisch en bestuurlijk actief en was onder meer lid van de raad van toezicht van ‘zijn’ Diaconessenhuis. „Het nieuwe ziekenhuis is een aanwinst voor de regio.”’

Hond

Ter gelegenheid van een grootscheepse renovatie van de entree en poliklinieken ontwierpen Tilly Buij en Gerard Groenewoud jaren geleden een ‘hond’ van vijfenhalve meter hoog. De hond houdt de blik op de hoofdingang gericht, wachtend op z’n baas of bazin die op enig moment naar binnen is gegaan. De hond is gemaakt van betonstucwerk, met daarop rivierstenen gelijmd en voorzien van twee roestvrije stalen halve kegels.

Volgens de kunstenaars is de dubbele kegel of diabolo symbolisch voor het feit dat iedereen die zich in de directe omgeving van het ziekenhuis bevindt, onderhevig is aan ambivalente gevoelens. Voorop staat het geruststellende en optimistische gevoel dat het allemaal wel goed komt. Dat roept de wachtende hond op.

Gaat de hond mee naar het nieuwe ziekenhuis? Of wordt het beeld toegevoegd aan de beruchte collectie verdwenen kunst in Meppel? De persvoorlichter van Isala antwoordt „dat we nog kijken wat er met het beeld gaat gebeuren.”