Donderdag 23 maart

De laatste zangleerling is naar huis. Ik treuzel nog wat onhandig in mijn lokaal. Persoonlijke eigendommen stop ik in m’n tas, het mengpaneel kan uit en o ja, m’n balansbord moet nog mee. Verdrietig draai ik de deur van mijn lesruimte op slot. Was dit het dan? Het faillissement van ons fijne kunstencentrum hakt erin. In de foyer wisselen we uit hoe overvallen we ons voelen. En hoe de laatste lessen (zijn) verlopen. Wat we zeggen tegen onze leerlingen. Welke zorgen we hebben. En: hoe het nu toch verder moet.

Vrijdag 24 maart

Vanochtend hebben we een laatste Scala-bijeenkomst met ‘t bestuur. Ik wil vooral graag mijn collega’s zien. Onderweg in de auto overleg ik met een verslaggever van RTV Drenthe. Hij komt bij ons de laatste lessen filmen, voor in de nieuwsuitzending. We bespreken waar, wat en hoe. Van bestuur en curator krijgen we uitleg over wat er staat te gebeuren. We hebben na vandaag geen instrumenten of materialen meer tot onze beschikking. Ook zullen de lesruimten niet meer beschikbaar zijn. Wat een ramp; wij willen zelfstandig verder met lesgeven, maar: hoe dan…?

Zaterdag 25 maart

Werk aan de winkel. Als nieuwbakken bestuurslid van ‘t docentencollectief duik ik vroeg in ons visiestuk in wording. Medebestuursleden zijn ook al op, constateer ik in de app. ’t Is crisis. We moeten toveren met tijd. Zaken op papier krijgen, afspraken inplannen, overleggen hebben, naam bedenken, taken verdelen…

Deze week willen we in gesprek met de gemeenten Westerveld, Steenwijkerland en Meppel. Over hoe we onze leerlingen zo snel mogelijk uit de wachtmodus kunnen halen. We hebben onze lesruimten, instrumenten en materialen nodig. Razendsnel actie ondernemen is hoogstnoodzakelijk.

Rond het einde van de middag sluit ik m’n laptop. Ik fiets met manlief naar de stad waar we een hapje gaan eten. Aansluitend gaan we naar de EP-presentatie van ‘Nathalie’, in schouwburg Odeon. Eventjes weekend vieren, zinnen verzetten en inspiratie opdoen; precies wat ik nodig heb.

Zondag 26 maart

Nagenietend van een prachtig concert en gezellige ontmoetingen naderhand, maak ik koffie. Even wakker worden. Dat uurtje opschuiven voel je toch. Vandaag partijen studeren voor Hera, ‘t kamerkoor waarmee ik vanmiddag repeteer. We bereiden ons voor op een internationale competitie, dat in mei plaatsvindt.

Na het verorberen van een heerlijke tosti, door manlief klaargemaakt, werp ik eerst nog een blik op de docentenzaken... Voor ik het weet, heb ik de hele ochtend en voormiddag aan mijn laptop doorgebracht. Hevig broedend op ons visiestuk. Morgen moet het immers af zijn en de deur uit.

Ik schrik van de tijd en hals over kop rond ik af. Halfslachtig knap ik mezelf op en spurt naar de repetitie. Vandaag zingen we in een mooie kapel met fijne akoestiek en naderhand gaan we gezellig samen uit eten. Een welkome onderbreking. Later vanavond maar weer verder broeden…

Maandag 27 maart

Het voelt vreemd. De komende week zal ik niet in Meppel gaan lesgeven. Ik druk de gedachte weg en grijp naar, jawel, m’n laptop. Beter maar weer verder puzzelen op een culturele toekomst. Ik neem waardevolle feedback op ons visiestuk door, ontvangen van iemand die bereid was om op een vrije zondagmiddag mee te lezen. Als bestuursleden bespreken we tijdens videogesprekjes wat we kunnen aanpassen en wat ons verder te doen staat vandaag. Nadenken over wie wat gaat inspreken tijdens de raadsvergaderingen, inventariseren wat de leerlingenaantallen zijn, etc., etc.

Het zonnetje lonkt, zal ik er even tussenuit knijpen voor een wandeling? Als ‘t even later met bakken uit de lucht valt, laat ik dat idee maar snel weer varen.

Dinsdag 28 maart

Het ei is gelegd; driewerf hoera! Ons visiestuk is de deur uit. Wat een pak van m’n hart. Laat alles nu maar doordenderen. Hopelijk vindt onze hulpvraag bij de gemeenten gehoor en kunnen onze leerlingen weer snel bij ons terecht. Mijn blik valt op de zelfgemaakte kaart van Elyne ‘Ga je Missen’, heeft ze in mooie letters geknipt en geplakt. Met overheerlijke paaseitjes erbij. Ik stop er een in mijn mond. ‘Volgende week of anders dán die week gaan we zingen’, mompel ik hardop, denkbeeldig tegen haar.

Eind van de middag arriveer ik bij m’n lieve paps in de Oosterboer. We gaan samen eten, hij kookt. Eerst nog even samen (lees: vooral hij) de linker koplamp van mijn auto verwisselen. Mijn vader kan alles. Hij is bijna 81 en doet maar mooi nog allerhande klusjes voor mensen die zich melden via Kleine Noden.

‘Nu weer Grote Noden’ bedenk ik me, terwijl ik richting Diever rijd. M’n medebestuursleden tref ik op de parkeerplaats voor gemeentehuis Westerveld. Na een fijn gesprek met raadsleden rijden we hup door naar gemeente Steenwijkerland. Daar voegen zich andere docenten en leerlingen bij ons. Er blijkt (néé!) een misverstand te zijn over onze inspreektijd. We tonen ons standvastig en er is iemand bereid met de voorzitter te overleggen. Deze laat ons tóch aan het woord. En met resultaat: er komt een noodplan!

Woensdag 29 maart

Wat ben ik trots op ons. ‘t Werk dat we verrichten, de moeilijkheid ervan, de tijdsdruk, collega Inge die zo fantastisch heeft gesproken, samenwerken met fijne, gedreven mensen, lieve leerlingen die ons steun betuigen, hartverwarmende reacties vanuit de gemeenten… - zucht - En dóór. Er is nog een lange weg te gaan!