Vinyl | Toen anno Nu Aflevering 9

Deze week werd bekend dat de omzet van vinyl in Nederland vorig jaar groter was dan die van de cd. Toen ik dit las realiseerde ik me dat deze zogenaamde geluidsdragers- wat een mooi woord overigens- mij al bijna zestig (!) jaar van luisterplezier voorzien.

Het eerste twintig jaar durende lp-tijdperk brak voor mij aan in Meppel in 1964 met Beatles for Sale, gevolgd door een eveneens twee decennia durende heerschappij van de compact disc. En dan nu, ook alweer ongeveer twintig jaar, is het vooral online luisteren geblazen. Eerst nog even via iTunes, daarna kwam het machtige en prachtige Spotify. Een mooie gelijkmatige verdeling in de tijd, een ware twenty-year-itch. Natuurlijk is dat gesimplificeerd, want we hadden tussendoor ook nog de cassettebandjes en de minidiscs, maar die reken ik voor het gemak even niet mee. Best wel bijzonder eigenlijk dat je je grote passie, popmuziek, zo je hele leven kunt meegedragen. Waarbij je uiteindelijk steeds weer hetzelfde voor ogen hebt, namelijk gegrepen worden door mooie liedjes. Welke drager je daar dan voor gebruikt doet er eigenlijk helemaal niet toe: je beweegt gewoon als vanzelf mee met de technische ontwikkeling.

Moeiteloos schakelde ik dan ook in 1985 over van de lp naar de cd. Dat was toen de eigenaar van een tweedehands platenwinkel in Groningen me vroeg of ik mijn rijke, zorgvuldig opgebouwde lp-collectie in z’n geheel aan hem wilde verkopen. Zonder te aarzelen zei ik daarop ja. Zijn astronomische bod van maar liefst vijfduizend gulden en contant betaald gaf me de mogelijkheid om als eerste in mijn vriendenkring een cd-speler te kopen. Want die waren toen nog flink aan de prijs. De keuze viel op een grote, loodzware Dual, van dertienhonderd gulden. Aansluiten was een fluitje van een cent en daar ging het eerste schijfje de magische muziekmachine in: The Dream of the Blue Turtles van Sting.

Ik weet het nog goed. Met de rest van het geld begon ik aan een jarenlang durende vervangingsoperatie. Achteraf gezien natuurlijk behoorlijk zinloos, maar ja, ik moest nou eenmaal zo nodig vooroplopen en een weg terug was er niet meer. Spijt van de verkoop heb ik nooit gehad. Althans niet wat betreft de platen zelf, want die bleken uiteindelijk vervangbaar, maar wel van de hoezen. Nog steeds mis ik die. Bijvoorbeeld de eerste Velvet Underground plaat met die iconische banaan hoes van Andy Warhol, die ik, zo blijkt uit de foto, wegens geldgebrek in 1971 in de RSG-schoolkrant te koop aanbood. Onbegrijpelijk natuurlijk, zo’n goeie plaat in zo’n prachtige hoes. Ik luister en kijk er nog regelmatig naar. Via andere geluidsdragers, dat wel. Soms denk ik erover om, net als in 1985, mijn hele collectie te verkopen. Het neemt nogal wat ruimte in en ik luister toch, net als de meeste mensen, voornamelijk via Spotify. Maar dit keer durf ik de stap (nog) niet te nemen. En alle cd’s weer inruilen tegen vinyl? Geen denken aan!