Hiervoor brachten ze Hotel Scaldis in het Zeeuwse Breskens naar de top. En dáárvoor toverde Emeil als chef-kok een Argentijns-Mexicaans restaurant in Apeldoorn om tot goedlopende horecagelegenheid. Als B&B en groepsaccommodatie Ayo straks volledig klaar is, is het wel mooi geweest.

Het bezoek valt toevallig gelijk met een oud-collega van Trix met wie ze ooit samenwerkte in Almere. De dame stapt binnen met haar rolkoffer en verbaast zich over de fraaie ligging van de woning. Nieuwsgierig wat haar vrienden zich nu weer op de hals hebben gehaald, is ze afgereisd naar het Drentse Wapserveen. Tijdens de rondleiding door de accommodatie zal ze even later haar grote waardering uitspreken.

Nee, het woord honkvast komt niet voor in het woordenboek van Trix (58) en Emeil (65), die elkaar in Amsterdam leerden kennen. De reis door Nederland begon voor Trix en Emeil samen in Rotterdam en vervolgens via Almere (waar hun twee zoons opgroeiden), Dronten, Apeldoorn, Leiden, Breskens en heeft de voorlopige eindbestemming Wapserveen.

Emeil: „Mijn eerste zaak begon ik in 1996 in Apeldoorn. Die heb ik tot de top gebracht, ze stonden in de rij om het te kopen. In 2002 hebben we het restaurant verkocht. We wilden graag nog eens een hotel hebben, we kwamen uit in Zeeuws-Vlaanderen.” Trix vervolgt: „Dat was wel een stap, dat merk je als je er woont. In het begin wilde ik terug, maar dat gevoel zakte weg. In Breskens zijn we vanaf nul begonnen. Alles aan het hotel was versleten. Hoe het ons is gelukt? Je voelt aan wat fout is en dat moet je serieus oppakken. De vorige eigenaar had geen tijd om alles op te knappen. Je moet blijven investeren, ook al loopt het een tijdje niet goed. Onze tijd in Breskens heeft uiteindelijk zestien jaar geduurd.”

Er volgde een periode met woonplaats Leiden en een lunchroom in Beverwijk. „Klinkt misschien niet heel logisch!”, lacht Trix. Het was 2019 en even later kwam corona om de hoek kijken. „We zijn meer dicht geweest dan open. Uiteindelijk vonden we het toch leuker om weer iets met overnachtingen te hebben.”

Egypte

Uiterlijk en accent verklappen dat Emeil niet van Nederlandse komaf is. Zijn wieg stond in Egypte, vertelt hij. In zijn thuisland studeerde hij economie en na zijn militaire dienst vertrok hij naar Nederland, waar zijn oom woonde. „Hij is uiteindelijk teruggegaan en ik ben gebleven”, lacht hij. „Ik was 18, 19 jaar. Mijn eerste baan was als schoonmaker bij het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis in Amsterdam. Daar was iedereen zó aardig, iedereen heeft me geholpen. Dat gaf de doorslag om te blijven. Hoe ik de stap naar kok heb gemaakt? Ik heb van mijn hobby mijn werk gemaakt. Als je écht geïnteresseerd bent in iets, kun je het heel snel leren.”

Zo laat hij even later een deel van zijn timmerwerk zien. Op een plankje liggen deeltjes van plinten in alle soorten, maten en hoeken. „Je ziet wel dat in dit verouderde pand niet alle hoeken even recht zijn. Sommige mensen pakken er het liefst een boek bij. Bij mij is het een kwestie van proberen.” Zo heeft hij aan de hele verbouwing ontzettend veel zelf gedaan. „Anders is het qua kosten niet te doen. Maar ik vind het ook leuk.” Wat ze aantroffen in het gebouw was her en der wel schrikken. „Boven was de vloer helemaal ongelijk. Op één plek hadden we er zomaar doorheen kunnen zakken. Dat is gelukkig niet gebeurd.”

Nog heel regelmatig gaan Trix en Emeil naar Egypte. Het leven is vanwege weersomstandigheden en klimaat onvergelijkbaar met Nederland. „Ik vind het erg leuk om op bezoek te gaan bij mijn familie. Ik heb vier zussen, mijn broer is overleden. Als ik er ben, zie ik ook mijn oom die hier in Nederland woonde. Hij is als een grote broer voor mij. Op bezoek gaan is altijd leuk, maar ik woon inmiddels zo lang in Nederland, mijn leven met mijn gezin is hier.”

Gastenverblijf

In een jaar hebben ze het gebouw aan de rotonde omgetoverd tot fraai gastenverblijf. Naast de B&B en groepsaccommodatie is er ook een zaal die gehuurd kan worden voor vergaderingen en andere bijeenkomsten. Emeil: „In september ontvingen we de eerste gasten in de B&B. De weekenden gingen aardig goed, door de week mag het nog wel meer worden. Hoe het echt gaat lopen, zullen we in de zomer gaan zien.”

Het wonen in Wapserveen bevalt het echtpaar goed. Trix: „Iedere avond wandelen we een rondje. Je hebt geen naaste buren, je moet zelf contact maken. Gisteravond kwamen we mensen die verderop wonen tegen die met hun hond wandelden. Ze waren erg benieuwd wat we ervan hebben gemaakt. Binnenkort komen ze een kopje koffie drinken. Dat is toch hartstikke leuk?”

De twee zoons wonen respectievelijk in Maassluis en Rotterdam. Trix: „Tja, dat dat nu weer op afstand is, hebben we zelf gedaan! Maar wat is afstand? We hebben heel Nederland gezien!”