Fotoboek Annie van Gemert over de cultuur van Staphorst komt er dankzij crowdfunding

Fotografe Annie van Gemert legt werelden vast die verdwijnen. De afgelopen jaren was ze in Staphorst te vinden. Van Gemert (62) houdt van uniformiteit, gesloten werelden en van zaken die langzaam verdwijnen. Ze is er bekend mee geworden. Met haar boek over jongensachtige meisjes en meisjesachtige jongens won ze bijna de World Press Photo. Ze werd in 2010 tweede in de categorie portretten.

Intens, integer en van binnenuit, dat is wat Van Gemert wil en dat is ook waarin ze zich onderscheidt van veel andere fotografen, vindt ze zelf. Deze werkwijze kost veel tijd, want je moet het vertrouwen van mensen winnen. Dat deed Van Gemert. Staphorst stond al jaren op haar verlanglijstje. Haar moeite en geduld leverde een monumentaal boek op van 192 pagina’s met 140 foto’s. Mensen, Staphorster interieurs, kenmerkende platen van een wereld die wegebt. „Dit is het eerste boek dat een cultuur van binnenuit laat zien.”

Museum Staphorst

Afgelopen woensdag ging Museum Staphorst weer open. Annie van Gemert exposeert een heel aantal van haar foto’s in de ontvangstruimte. Haar boek is waarschijnlijk vanaf medio juli ook in het museum te koop.

Op de bovenverdieping van het museum is de tentoonstelling Kleurrijk Geletterd – Borduren in Staphorst te zien. Staphorst kende tussen circa 1870 en 1970 een streekeigen borduurtraditie. Kenmerkend is het kleurgebruik en de angst voor leegte: geen ruimte op het werkstuk bleef onbenut. De tentoonstelling laat merklappen, gebruiksvoorwerpen, geborduurde streekdrachtkleding en kledingaccessoires zien.

Herinneringen

In één van de vitrines exposeert van Daphne van den Berg. Haar project. ‘Terugkeer naar Staphorst’ is een ode aan het Staphorst van weleer. Haar moeder vertrok vanuit Staphorst naar de Randstad. Daphne besloot in 2019 om haar jeugdherinneringen in beeld te brengen, in borduurwerk op drie Staphorster mutsjes. De mutsjes zijn gemaakt van zwarte satijn. De traditie van de rouwkleuren in Staphorst blijft ze trouw, maar ze maakt haar eigen patronen.

Van foto’s en verhalen van haar moeder: ze kleurt ze in met haar herinneringen. De geschoten haas die ze van haar opa kreeg op haar verjaardag. De gele bloemen op het kuipje Becel. Het kraaien van de vogels als ze door het Reestdal liepen richting Dickninge. Al bordurend ontrafelt ze de geschiedenis van haar familie.