Jenny is een begrip bij iedereen die ooit uitging bij Uitgaanscentrum Kisteman in Staphorst en dat zijn duizenden mensen uit de hele regio. In 1974 startte ze met haar man Geert een café aan de Oude Rijksweg, in 1979 werd het ook een discotheek. „Soms kwamen de Staphorster meisjes via ons huis – we woonden achter de zaak – binnen. Ze verwisselden het Staphorster goed voor de burgerkleding en dan gingen ze dansen. Ze kwamen stiekem. Een discotheek in Staphorst, kon dat wel? Zeker het kon. We hebben mooie tijden beleefd.”

In 1982 namen haar zoons Henri en Jan de zaak over, maar Geert en Jenny bleven gewoon werken. Ze hadden de zaak opgebouwd en hadden hun hart eraan verpand. Vijftien jaar geleden overleed Geert, maar zijn vrouw bleef komen Elke vrijdagavond en zaterdagavond deed ze alle voorkomende werkzaamheden. Later werd het alleen de zaterdagavond. Munten verkopen, bij de ingang entree innen, de jeugd af en toe berispend toespreken. Jenny liet niet met zich sollen en de jongeren liepen met haar weg.

Respect

„De jeugd had op de een of andere manier respect voor mij. Als er ruzie was, ging ik er tussenin staan. De vechtersbazen moesten dan lachen en dan was het weer goed. Ik heb één keer een klap gehad van een jongen. Hij at een frikadel en veegde zijn toet aan de gordijnen af. Hé, doe je dat thuis ook?, riep ik. ‘Hou je bek’, zei hij en gaf me een tik. Zijn maten gooiden hem daarna subiet de zaak uit. Ik heb zoveel beleefd. Liefdes ontstonden en gingen ten onder. Dan zat er weer zo’n meissie te schreien op de dansvloer. Groot verdriet. Het hoorde er allemaal bij.”

Zaterdag is het een bijzondere avond. De wat oudere jongeren (27 plus Party) zijn welkom. Het zijn de dertigers en veertigers die lekker dansen, kletsen en drinken. Even is het weer zoals vroeger. Geen crisis, geen oorlog, geen gedoe. Het is de laatste keer dat dit gebeurt. Kisteman verkocht bijna 1000 kaarten en dus is het één grote heksenketel binnen. Muziek van toen voor de oudere jongeren.

Blindelings

Jenny zit, zoals altijd, achter de muntenbalie. Haar handen pakken blindelings de fiches. Ze werkt sneller dan iedereen. Veel bezoekers nemen een bloem mee of ze verblijden Jenny met wat mooie woorden. Het is haar laatste avond en dat weten de bezoekers maar al te goed. Einde van een tijdperk in meerdere opzichten. „Het is een dubbel gevoel. Dit is een mooie avond en de bezoekers zijn lief, maar het is ook mijn laatste keer en de zaak gaat dicht. Het is niet anders.”

Jenny werkt tot diep in de nacht door. Soms gaat ze even naar de keuken, dan wordt de herrie haar even te veel en neemt iemand anders de verkoop over. Tegen een uur of half vijf vraagt ze aan haar schoondochter of zij haar naar huis wil brengen. Het is een klein eindje naar de Muldersweg in Staphorst. Tegen vijven kruipt Jenny in bed. De muziek van Rick Astley dreunt nog na in haar hoofd.

Jaarwisseling

Uitgaanscentrum Kisteman is alleen nog tijdens de jaarwisseling open. Vanwege de zondag is er dit jaar geen feesttent op De Tippe. De jeugd gaat naar Kisteman. Dat is de laatste keer. Dit keer geen gedoe met energieprijzen of andere vervelende dingen die te maken hebben met de tijdgeest. Nee, eigenaar Henri Kisteman (62) vindt het na veertig jaar mooi geweest. Opvolgers zijn er niet. Na vier decennia keihard werken is het tijd om het rustiger aan te doen. In maart, toen corona min of meer voorbij was, besloot Henri Kisteman dat dit jaar zijn laatste jaar zou worden.