Monument van kennis als het gaat om klederdracht, plaatselijke historie en cultuur én aimabel mens; Gerrit Stegeman (89) uit Rouveen is overleden

Als je wat wilde weten over de Tweede Wereldoorlog of de Molukse tijd in Rouveen, je zocht een oude foto of je wilde iets weten over specifieke stoffen uit de streekdracht, dan ging je op bezoek bij Gerrit Stegeman. Als je niks wilde weten, maar gewoon wilde kletsen, ging je ook naar Gerrit. Hij was scherpzinnig. Zijn geheugen was feilloos. Donderdag overleed hij plotseling.

Stegeman was een begrip in de gemeente Staphorst, maar misschien wel in een groot deel van het land. Zeker als het ging om stoffen en textiel die gebruikt worden in de Staphorster klederdracht of in andere streekdrachten. Niet zo gek ook, zijn winkel Stegeman’s Textiel aan de Oude Rijksweg, is een walhalla op het gebied van stoffen, ook online. Klanten zitten in het hele land en daarbuiten. Hij was ook vraagbaak van de Nederlandse Kostuumvereniging, want hij wist alles.

Zijn vader was postbode, zijn moeder had een kleine manufacturenwinkel en ze waren ook nog een beetje boer. Hier groeide Gerrit op, hij had er zijn vrienden, ging er naar school, beleefde er de oorlog en ging in militaire dienst. Hij trouwde in 1958 met Geesje Mijnheer en ze kregen twee dochters, Alie en Mattie.

De boer op

Geesje stond in de winkel en Gerrit ging ‘de boer op’. Hij ventte als marskramer met zijn busje vol spullen door de hele omgeving. Hij wist alles van de klederdracht en hij was er fanatiek en trots op. Het moest kloppen. Altijd was hij op zoek naar een mooie kraplappenstof of een mooi lintje.

Gerrit ging naar beurzen in binnen- en buitenland en als hij dan weer iets moois had gevonden, zei hij tegen zijn dochters: ‘bel even naar Italië - want jij spreekt Engels - of ze nog andere soorten stof hebben.’ Dat zowel zijn meiden als de Italianen aan beide zijden van de lijn met de mond vol tanden stonden, maakte niet uit. Het kwam altijd goed. Gerrit en ook zijn moeder hebben dan ook een grote invloed gehad op de streekdracht in Staphorst en Rouveen, want de stoffen en de motieven kwamen vaak via hem en hij bepaalde of ze goed genoeg waren of niet.

Klederdrachtshows

In de jaren 80 kwam Gerrit in contact met de directeur van de toenmalige Flevohof. De man wilde een grote landelijke klederdrachtdag organiseren. Gerrit kreeg een bus vol vrienden en kennissen bij elkaar en die kwamen in de winkel kleding passen. Aan de ene kant de winkel in, aan de andere kant er weer uit en ondertussen vertelde hij iets over de kleding. Dat was het begin van de latere klederdrachtenshows in Staphorst

Tot op het allerlaatst werkte Gerrit hard mee met zijn beide dochters Alie en Mattie. De winkel is een bruisend bedrijf, fysiek, maar ook online. Gerrit maakte de pakketjes klaar, hij bracht ze dagelijks met de auto naar het postkantoor. Kortom; hij stopte nooit met werken. Het was zwaar dat echtgenote Geesje de laatste jaren noodgedwongen in de Reestlanden woonde. Hij ging elke middag bij haar op bezoek en regelde ook wie er mee ging en wanneer. Hij haalde en bracht iedereen weer thuis.

Fotocollectie

Gerrit Stegeman beheerde een enorme fotocollectie van Staphorst en Rouveen. Hij gaf ook veel lezingen over de historie van zijn gemeenschap en hij was dan ook een graag geziene gast bij Museum Staphorst en de Historische Vereniging Staphorst, waar hij vanaf het begin bij was betrokken. Hij schreef in een werkgroep mee aan het ledenblad ’t Olde Stapperst. Als het om de plaatselijke historie ging, was er weinig wat Gerrit niet wist.

Vorig jaar werkte hij nog mee aan de documentaire DUUTSERS van dorpsgenoot en documentairemaker Geertjan Lassche, waarin hij vertelt over de bezettingsjaren in zijn dorp. Tot in detail diept hij de herinneringen op uit zijn jeugd. Ook mocht hij vorig jaar een oorlogsmonument onthullen op het Kerkplein. Stegeman was een aimabel mens, hij bewoog zich soepel in de gemeenschap en iedereen hield van hem.

In 2018 kreeg Gerrit een lintje en werd hij Lid in de Orde van Oranje-Nassau vanwege zijn grote verdiensten voor de gemeenschap. De Rouvener ging daarna door met zijn drukke leven. Hij deed de boodschappen, hielp in het bedrijf, hield van koorzang, had elke avond wel een plaat opstaan, hij puzzelde en hij bleef zijn geest scherpen als het ging om kennis uit heden en verleden. Gerrit had nog veel plannen. Donderdagavond kwam plotseling het einde. Op 4 mei volgend jaar zou hij 90 geworden zijn.