Vrijdag 3 juni

‘Ben je er klaar voor?” Dat is de vraag die mij afgelopen dagen veel is gesteld. Volgens mij kun je hier nooit helemaal klaar voor zijn. Op een bepaald moment is het ook een kwestie van gewoon gaan. En dat gaan we doen. Om 20.00 uur vertrekken we met z’n zevenen vanuit IJhorst, daar waar onze vriendschap is ontstaan. Inmiddels wonen we hier bijna allemaal niet meer, maar toch zal dit dorpje altijd een verbindende factor blijven. Mijn vriendinnengroep bestaat uit zeven meiden die na de basisschool allemaal hun eigen weg in zijn gegaan, maar ondanks dat elkaar toch altijd weer blijven opzoeken. Twee jaar geleden heeft onze vriendin Elze haar moeder verloren aan de ziekte kanker. Zij heeft haar moeder beloofd om de Mont Ventoux te beklimmen met als doel zoveel mogelijk geld in te zamelen voor het KWF kankerfonds. Dit gaan we aanstaande zondag op 5 juni doen. Overigens is dit ook de sterfdag van de moeder van onze vriendin Esmée. Het heeft zo moeten zijn..

Zaterdag 4 juni

De autorit is erg vlot gegaan. Rond iets voor de klok van 9 zien we de hoge kale berg in de verte. Wat is hij groot! Voordat we naar ons chateau gaan, ontbijten we nog even bij een lokale Franse bakker. Mijn lichaam laat merken dat er toch wel wat nodige spanning aanwezig is. We hebben hier samen zo naar toe geleefd en nu is het eindelijk zover. Wanneer we de oprit van het chateau op rijden, lijkt het wel alsof we in een Frans vakantieblad zijn beland. Wat een prachtige locatie. De kamers zijn al gereed, dus we kunnen ons meteen settelen in dit mooie stulpje. Zodra de koffers zijn neergezet, trekken we snel onze bikini aan en dompelen we in de jacuzzi. De perfecte manier om bij te komen van de reis en ons voor te bereiden op wat ons morgen te wachten staat.

Zondag 5 juni

Om 8.00 uur hebben we de lopers uitgezwaaid en succes gewenst. Nu was het aan ons om ons klaar te maken voor de rit. Rond 10.00 uur rijden we naar Sault. Dit is de plek waar wij ook zullen gaan starten. Met een lichte kriebel in mijn buik starten we om 10.30 uur aan onze rit, niet wetende wat ons te wachten staat. Ik ga samen met Elze en Miriam op de fiets. Wanneer ik eenmaal door de verzuring heen ben zit ik er lekker in. Na 16 kilometer kom ik de wandeldames tegen. Op dat moment is de emotie mij de baas, maar dit geeft ook juist weer extra energie. Op 18 kilometer zit een restaurant waar veel mensen even rusten. Ik zoek hier een plekje en tref Elze daar. We geven elkaar een knuffel en gaan dan weer verder.

Het eindpunt is in zicht, maar lijkt nog ver weg en de wegen ernaar toe zien er erg steil uit. Ik stap op m’n fiets en wil schakelen naar het eerste verzet, maar hij blokkeert. Dit is balen want in het derde verzet kan ik de tocht echt niet af maken. Ik besluit weer terug te gaan naar de rustplek. Hier helpt een vriendelijke man mij en is het gelukkig opgelost. Ik kon weer verder en ging naar de laatste 6 kilometer tot de top. Dit was echt afzien. Ik heb meerdere momenten een mentale breakdown gehad, maar je gaat toch door. Na 2,5 uur was daar dan eindelijk de top! Ik heb het gewoon gehaald. Eenmaal met z’n allen boven kwam de emotie los. Ik kijk naar mijn vriendinnen en besef me dat ik echt bof met zulke mensen om mij heen. We hebben het gewoon geflikt!

Maandag 6 juni

Nadat iedereen zijn rust heeft gepakt, was het tijd om uit onze ‘chateaububbel’ te komen. We gaan een marktje bezoeken in Bèdoin. Als kind genoot ik altijd al van markten in het buitenland. Na de markt zoeken we een plekje om te lunchen en vervolgens rijden we weer naar het chateau. Hier geniet ik volop van het Franse zon en wil ik even niet denken dat we morgen weer in de auto naar huis zitten. ’s Avonds gaan we lekker uit eten. Door de lavendelvelden lopen we naar het restaurant toe. De omgeving is hier echt prachtig. Bij het restaurant worden we heel hartelijk ontvangen. Hier hebben we heerlijk gegeten, goede gesprekken gevoerd, lokale wijn gedronken en vooral heel erg veel gelachen.

Dinsdag 7 juni

Om 7.00 uur zaten we alweer in de auto. Op naar Nederland. Onze trip zit er helaas al weer op. Met een tas vol herinneringen gaan weer terug naar huis. Ik heb echt genoten van ieder moment en besef me dat deze ervaring me altijd bij zal blijven. Het is heel bijzonder om dit te mogen delen samen met mijn zes vriendinnen. Trots op ons en wat we gedaan hebben.

Woensdag 8 juni

Om 8:05 uur gaan de deuren van obs Sprinkels weer open en verwelkom ik mijn 26 kleuters. Op het digibord heb ik een foto geplaatst waar ik samen met mijn vriendinnen sta op de top van de Mont Ventoux. In onze handen hebben we een poster met het opgehaalde bedrag voor het KWF. 10.456 euro hebben we opgehaald, een ongelofelijk mooi bedrag. Via deze weg wil ik iedereen nogmaals bedanken voor de support en de donaties. De kleuters van obs Sprinkels hebben een grote bijdrage geleverd aan dit bedrag. „Ik ben echt trots op jou juf”, roept een kleuter in de kring. En dat ben ik ook op hen.